Czym jest infantylność? Rodzaje infantylizmu. Osoba infantylna
Termin infantylność pochodzi z łaciny, gdzie słowo "infantilis" oznacza dosłownie dziecinny. Takie właśnie jest rozumienie tego słowa. Zwykle kierowane jest w stosunku do osób dorosłych, które zachowują się jak… dzieci. Tak najprościej można określić, czym jest infantylność.
Czym jest infantylizm?
Terminu infantylizm używa się w kontekście zaburzeń psychicznych, bardzo często diagnozuje się go w przypadku zahamowania rozwoju psychicznego, może więc towarzyszyć różnorodnym zaburzeniom.
Osoby infantylne
Dlaczego niektóre osoby dorosłe zachowują się jak dzieci? Przyczyn może być wiele. Mówi się oczywiście o czynnikach środowiskowych, związanych z wychowaniem. Wiele osób infantylnych miało beztroskie dzieciństwo i pobłażliwych rodziców. Brak wymagań oraz wyręczanie we wszystkim mogą sprawić, że takie osoby w dorosłym życiu nie są zaradne i nie chcą przyjmować odpowiedzialności za własne czyny i działania. Co ciekawe, infantylizm może być również objawem choroby, związanej z niedoczynnością przypadki mózgowej w okresie dojrzewania.
Mężczyzna infantylny
Rodzaje infantylizmu
Jakie są rodzaje infantylizmu, jako choroby? Jak możemy rozumieć ten termin w różnych kontekstach? Poniżej wyjaśnienia.
Infantylizm przysadkowy
Jak wspomniano wyżej, infantylizm może być związany z zaburzeniami pracy przysadki mózgowej w okresie dojrzewania, a dokładniej jej niedoczynnością. Jest to choroba uwarunkowana genetycznie ale i może być skutkiem innych schorzeń, przebytych w dzieciństwie, zwłaszcza chorób nerek ale i niedożywienia. Osoby, które cierpią na infantylizm przysadkowy zwykle są bezpłodne. Cechuje je niski wzrost, choć zazwyczaj rozwój psychiczny przebiega w normie wiekowej. Podejrzenie infantylizmu przysadkowego obliguje pacjenta do wykonania badan hormonalnych. Gdy diagnoza zostanie potwierdzana niestety nie istnieje skuteczna metoda jego leczenia, zwłaszcza jeśli jego przyczyny są wrodzone. Możliwe jest jedna skuteczne łagodzenie objawów infantylizmu przysadkowego poprzez odpowiednio dobrane leczenie.
Infantylizm psychologiczny
Kolejnym rodzajem infantylizmu jest infantylizm psychologiczny. Obejmuje on zbiór zachowań, które sprawiają, że daną osobę zaczynamy postrzegać jak dziecko. Taki człowiek nie przyjmuje odpowiedzialności za to, co robi, ma problemy z rozpoznawaniem, kontrolowaniem oraz hamowaniem własnych emocji, okazuje je często w sposób nieakceptowalny (np. gniew, radość). To osoba, która stale chce być w centrum uwagi, domaga się atencji i jest wyraźnie niezadowolona, gdy środowisko jej nie zauważa. Osoba infantylna nie uczy się na swoich błędach, może codziennie popełniać takie same, nie wyciąga konsekwencji z tego, co się wydarzyło ale i nie przejmuje się porażkami, niepowodzeniami.
Infantylność w tym rozumowaniu może być traktowana oczywiście jako jedna z cech charakteru. Pojawia się u osób beztroskich, optymistycznie nastawionych do życia ale jednocześnie bardzo naiwnych. Ponadto, infantylizm psychologiczny diagnozowany jest u osób niepełnosprawnych intelektualnie, zwłaszcza w stopniu umiarkowanym czy znacznym. Można o niej mówić również w kontekście zaburzeń osobowości, zwłaszcza osobowości histrionicznej oraz narcystycznej.
Infantylizm seksualny
Co ciekawe, o infantylizmie można również mówić w kontekście życia seksualnego. To sytuacja dość specyficzna, ponieważ osoba na niego cierpiąca przejmuje w łóżku rolę… dziecka. Bardzo często podniecają ją czułe gesty, wykonywane w stronę dzieci: głaskanie po policzku, ręce, przytulanie, czy ubieranie się w piżamy z bohaterami kreskówek, a nawet... stroje przypominające dziecięce pieluszki. Dla wielu osób infantylizm seksualny wydaje się uroczy ale do czasu. Wtedy zaczyna nudzić, być śmieszny i monotonny. Osoba infantylna seksualnie nie przejawia w łóżku inicjatywy, bywa nawet tak, że sam stosunek seksualny nie jest dla niej atrakcyjny.
Infantylizm dziecięcy
Dzieci są infantylne, zdarza im się to w każdym wieku. Nastolatki bywają infantylne i zachowują się jak swoje młodsze rodzeństwo… Czy to normalne? Skąd bierze się infantylizm dziecięcy? Jego przyczyny mogą być różne, wśród nich wymienia się oczywiście błędy rodzicielskie, czyli wychowawcze. Mama i tata nie są oczywiście nieomylni, popełnianie błędów wpisane jest w rodzicielską karierę. Bardzo możliwe jednak, że traktują swoje dzieci zbyt pobłażliwie, nie stawiają ich żadnych wymagań, wyręczają we wszystkim… Stanowi to idealną drogę do zupełnie beztroskiego dzieciństwa ale i może być przyczyną problemów, np. z podejmowaniem odpowiedzialności czy dokonywaniem życiowych wyborów. Tak wychowane dziecko może wyrosnąć na osobę infantylną ale i przejawiać tą cechę przez całe dzieciństwo oraz młodość. Bardzo często dzieckiem infantylnym jest to najmłodsze z rodzeństwa, to, które było najbardziej rozpieszczane i miało rodziców najdłużej, np. dziecko z późnego macierzyństwa, gdy rodzeństwo w momencie jego urodzenia było już dorosłe.
Dziecko bardzo często zachowuje się infantylnie, ponieważ w ten sposób chce zwrócić na siebie uwagę otoczenia, zwłaszcza rodziców. Infantylizm może być również skutkiem zbyt surowego wychowywania, nadmiaru reguł i zasad, których musimy przestrzegać. Zdarza się, że dziecko zaczyna zachowywać się infantylnie w odpowiedzi na pojawienie się młodszego rodzeństwa. Dziecko zaczyna zachowywać się jako młodsze, aby rodzice zaczęli się nim zajmować tak, jak noworodkiem. Jest to zjawisko powiązane z poprzednim ale i o wiele trudniejsze i to z dwóch powodów. Po pierwsze, starsze rodzeństwo może tak zafiksować się na punkcie bycia infantylnym, że może np. odmawiać samodzielnego jedzenia, ubierania, może zacząć się moczyć ale i… przestać mówić. Taka sytuacja jest dla rodziców bardzo trudna, wymaga natychmiastowej konsultacji z lekarzem ale i psychologiem czy logopedą. Z drugiej strony infantylizm, związany z pojawianiem się młodszego rodzeństwa może nasilać niechęć w stosunku do kolejnego dziecka, starszy brat lub siostra może odczuwać zazdrość, frustrację, złość oraz te emocje okazywać w stosunku do nowego maluszka.
Związek z osobą infantylną
Jak wygląda związek z osobą infantylną? Wszystko zależy od tego, jak zachowuje się partner jak podchodzi do charakteru swojej drugiej połowy. Taki związek może przypominać trochę relacji rodzica z dzieckiem: osoba infantylna ma problemy z podejmowaniem decyzji, ze zdeklarowaniem się, nie liczmy więc na poważne rozmowy, szybkie oświadczyny ani poważne podejście do kwestii kredytu, budowy domu czy posiadania dziecka. Bardzo często osoba infantylna tworzy związek z osobą dominującą, władczą, która zręcznie przejmuje "stery" i zajmuje się wszelkimi "dorosłymi" kwestiami. Czy taka relacja osoby władczej kontrolującej osobę infantylną może zasługiwać na miano zdrowej i dojrzałej? Zapewne dla wielu z nas - nie.
Kobieta infantylna
Jak radzić sobie z infantylizmem?
Infantylizm przysadkowy klasyfikuje się do specjalistycznego leczenia hormonalnego, co na celu ma przywrócenie jak najlepszej jakości życia osobie chorej. Z kolei infantylność jako cecha charakteru nie jest klasyfikowany jako jednostka choroba, nie ma potrzeby jej leczenia. Jeśli jednak utrudnia nam normalne funkcjonowanie, możliwe jest odbycie konsultacji psychologicznej czy psychiatrycznej celem dobrania metod terapii i jej wdrożenie.
Źródła:
- https://journals.indexcopernicus.com/api/file/viewByFileId/100355
- https://www.mywayclinic.online/blog/szczegoly/infantylizm-emocjonalny-przyczyny-rodzaje-i-leczenie
Komentarze